Ik leef nog. Méééééters sneeuw, volledig afgesloten van de buitenwereld, de banen volledig onberijdbaar, lawines die van de bergen donderen… totale apocalyps. Gelukkig verblijf ik in een hotel en waren hier genoeg schnitzels te vinden om een heel jaar op te overleven en ben ik dus zeker niet verhongerd. De tientallen Belgische bieren die als verjaardagscadeau van mijn vader hun weg naar hier hebben gevonden maakten de periode van extreme sneeuwchaos zelfs nog aangenaam.
Ik dank jullie allemaal voor de bezorgdheid, maar gelukkig hebben we hier weinig tot geen problemen gehad in de vallei. Er is ook hier wel een beetje sneeuw gevallen. Uitzonderlijk veel sneeuw op korte tijd. Het skigebied (Hochkar) werd geëvacueerd en tot rampgebied verklaard. Daar hebben ze de gebouwen na enkele weken kunnen uitgraven. Enkele wegen werden kort afgesloten wegens lawinegevaar. Deze regio heeft dus ook wel enkele problemen ondervonden van de uitzonderlijke sneeuwval. Ik heb inderdaad nog nooit zo veel sneeuw gezien (en verwacht dit eigenlijk ook nooit meer in mijn leven te zien). In de Vlaamse media leek het alsof heel Oostenrijk in één grote chaos gedompeld was, maar op vele plaatsen was er geen enkel probleem. Hoewel het een extreme situatie was, die het Oostenrijkse nieuws ook dagen beheerste, werd wel geklaagd over de ongenuanceerde berichtgeving van buitenlandse media, zoals wordt aangegeven in dit artikel. Dit even om te duiden dat wat je leest in de krant of hoort op het nieuws soms met een korrel zout genomen moet worden en niet zomaar veralgemeend kan worden naar het volledige land in kwestie. Wat er aan het zeetje gebeurt, vindt ook niet altijd plaats in Dardennen. Hou dit gegeven zeker in het achterhoofd, wanneer je gekke dingen hoort over één van de meer exotische (en veel grotere) landen waar ik nog plan te fietsen. Ik zou niet willen dat jullie grijze haren krijgen van de bezorgdheid.
Niet alles wat ik in de eerste paragraaf schreef is gelogen en dus ‘fake news’. Naast een enorme hoeveelheid sneeuw beschikt Oostenrijk ook over een enorme hoeveelheid schnitzels. Het aantal dat ondertussen al verwerkt is in mijn maag-en darmstelsel is niet op twee handen meer te tellen. Net als het aantal Belgische bieren die ik hier al heb kunnen drinken. Mijn alcoholconsumptie begint op die manier zorgelijke grootheden aan te nemen, maar vake, merci voor de cadeau. Ik ga nog mijn best mogen doen om alles soldaat te maken voor mijn vertrek. Gelukkig krijg ik nog bezoek en zijn Sam en Saoirse (het Engels-Schotse fietskoppel) net terug gearriveerd (met een fles whiskey als cadeau, die dus ook nog op moet voor mijn vertrek).
Ondertussen zit ik al 56 dagen in Lunz am See. Tijd voor enkele statistieken*:
*Niet gebaseerd op exacte metingen. Louter geschatte hoeveelheden.
De overgang van mijn actief zwerversbestaan in de buitenlucht met enorm veel beweging waarbij de hoeveelheid verbrande calorieën de opgenomen calorieën bijna dagelijks overtreft naar een sedentaire levensstijl die zich met amper beweging grotendeels binnen afspeelt, was en is nog steeds een grote aanpassing. Het moet al jaren geleden zijn dat ik zo een lange periode zo weinig aan sport heb gedaan. Het absurde is dat ik sinds vorige week ontstekingsremmers en Voltaren dagelijks boven haal. Dag in, dag uit op de pedalen stampen om een zware fiets over de bergen te duwen vinden mijn knieën duidelijk leuker dan zitten en niets doen.
Ondanks de bitterkoude temperaturen en meters sneeuw langs de kant van de weg kriebelt het toch al om te vertrekken. De reisvoorbereiding (met uitzondering van al de visum paperassen en procedures, daar draait mijn maag van om) maakt me heel enthousiast voor wat nog komen moet. Begrijp me niet verkeerd: Ik heb het hier enorm naar mijn zin. De hond Kamilo, mijn beste vriend hier, wijkt overdag geen moment van mijn zijde (en gaat mij ongetwijfeld heel hard missen wanneer ik weg ben (en omgekeerd misschien ook wel)). Met Karli, de zoon van de familie en uitgeweken naar Sofia, had ik heel interessante gesprekken (ondanks dat mijn Duits niveau dat van Jean-Marie Pfaff ondertussen toch overstijgt, blijft in het Engels communiceren toch nog een stuk makkelijker). En zo nu en dan krijg ik heel leuk bezoek uit België. De kerstperiode was onvergetelijk met bezoek van mijn moeder, Luc, mijn zus Isabel en haar nieuwe vriend Matthi (of wacht, was dat al niet mijn goede vriend?) en ‘last but not least’ Laura! Een weekendje Bratislava vloog ook alweer voorbij en volgende week komen twee andere vrienden op ‘skivakantie’ en wordt er een bezoekje aan Wenen aan vastgeknoopt. En zo is het al snel februari. Wanneer ik exact ga vertrekken? ‘Only God knows’. Hoewel niemand mij hier serieus neemt als ik de woorden ‘Fahrrad fahren’ en ‘Februar’ in één zin gebruik, hoop ik toch nog altijd ten laatste half februari mijn reis verder te zetten. Eén ding is zeker, koude voeten zal ik nog lang hebben.
Ondertussen heb ik ook een logo (met dank aan Lore van Loud & Clear) en passeerde ook de Warmste Week. Wel, ik kan met veel blijdschap bevestigen dat er in 2018 al een schitterend bedrag van 2209 euro is gedoneerd aan de ALS Liga in het kader van mijn fietsreis! In naam van de ALS Liga en mezelf, wil ik jullie hier nog eens heel hard voor bedanken. BEDANKT! Aangezien ik dit jaar mijn avontuur verder zet, gaat dus ook de actie verder en kan er dus gedurende het ganse jaar steeds gedoneerd worden.
Waarschijnlijk is het niet meer sociaal aanvaardbaar op 23 januari, maar bij om af te sluiten wil ik jullie toch nog graag het allerbeste wensen voor 2019, en vooral veel lees- en fietsplezier!
Nacho on a bike 
Hi Ignace, Bedankt voor het mooie winterse verslag uit Oostenrijk. Succes met de voortzetting van je fietstoer. Grtjs Nicole
Verstuurd vanaf mijn iPhone
>
LikeLike